"Kobiety w Polskim Związku Kickboxingu" - Marta Kichner-Rządkowska, medalistka Mistrzostw Świata i Europy

Marta Kichner-Rządkowska: Pochodzę z Siemiatycz i tam zaczęłam trenować kickboxing pod koniec lat 80. W czasach szkoły podstawowej uczęszczałam na dawne SKS-y, brałam udział chyba we wszystkich możliwych zawodach sportowych, np. w lekkiej atletyce i grach zespołowych. Wtedy dzieciaki zupełnie inaczej spędzały wolny czas, całymi dniami były aktywne, ale to było na długo jeszcze przed erą telefonów, smartfonów, internetu itd. Kickboxing był bardzo popularny w Siemiatyczach, a to za sprawą trenera Krzysztofa Wieczorka. Miałam szczęście, bowiem moje pierwsze Mistrzostwa Polski w formule semi contact odbyły się w rodzinnym mieście i oczywiście było wiadomo, że powalczę przed licznym gronem znajomych i rodziną. Co więcej, wygrałam ten turniej, pokonując dwie albo trzy rywalki. Rozgrywane były dwie kategorie wagowe, a ja trafiłam do tej wyższej, gdzie miałam za przeciwniczki bardziej doświadczone dziewczyny.

Trafiłam do liceum sportowego w Białymstoku, gdzie obiecywano mi, że będzie drużyna piłki ręcznej. Bardzo lubiłam ten sport, w podstawówce byłam bramkarką i liczyłam, że będzie dane mi jeszcze przynajmniej kilka lat pograć na dobrym poziomie w ręczną. Tymczasem okazało się, że w szkole o profilu sportowym będzie do wyboru tylko lekka atletyka. A ja nie za bardzo miałam predyspozycje i talent do jakiejś konkretnej konkurencji. Nie byłam ani mała i szybka, ani też wielka i ciężka. Nie nadawałam się do biegów, nie nadawałam się do oszczepu czy kuli. Szukano mi na siłę odpowiedniej konkurencji, lecz to nie miało sensu. W szkole wiedzieli, że równocześnie trenuję kickboxing, ale usłyszałam, że muszę wybierać: albo kickboxing, albo szkoła. Miano za złe, że ćwiczę kickboxing pod okiem Zbyszka Malaszewskiego. Dawano mi odczuć, że kickboxing nie jest mi potrzebny i żebym wzięła się za inny sport. A ja nie chciałam, aby ktoś podejmował lub narzucał mi jakieś decyzje, dlatego wyjechałam do Bielska Podlaskiego i tam uczyłam się w liceum. Stamtąd dojeżdżałam na wieczorne treningi do Siemiatycz, potrafiłam wszystko pogodzić.

Początkowo występowałam w semi contact, później wprowadzono light contact, a po kilku latach doszedł jeszcze full contact dla kobiet. Udało mi się zwyciężać w walkach z rodaczkami, a chyba jedyną porażkę w kraju poniosłam po powrocie do walk po jednej z kilku dłuższych przerw.

Zdobywałam medale Mistrzostw Świata i Europy oraz Pucharów Świata. To było tak dawno temu, że musiałam powyciągać medale ze szkatułki, aby sobie przypomnieć miejsca rozgrywania trofeów i daty. Niektóre krążki są do siebie bardzo podobne, na niektórych ząb czasu zrobił swoje i nie wszystkie informacje można odczytać. Generalnie jestem osobą, która nie przywiązuje większej wagi do pamiątek sportowych, nie zbierałam żadnych wycinków z gazet, nie mam zdjęć z tamtych czasów. Oczywiście sukcesy cieszą, lecz rzadko wracam do lat 90., gdy walczyłam w imprezach rangi światowej.

Pamiętam bardzo ciężki finał z rywalką z Niemiec, która okazała się lepszą zawodniczką. To była dziewczyna wysoka i szczupła jak na kategorię -65kg, a mi trudno było się do niej dostać. W ogóle Niemki były moją zmorą w kickboxingu. Srebrne medale z różnych zawodów to "zasługa" kickboxerek z tego kraju. One co turniej praktycznie się zmieniały, a ja ciągle byłam w kadrze i z nimi walczyłam i niestety kilka razy przegrałam. Jeśli chodzi o sam turniej w Warnie, nie czułam jakiegoś stresu czy zdenerwowania, po prostu wtedy inaczej się do wszystkiego podchodził, z większym spokojem. Zakładam rękawice i wychodziłam rywalizować. A ze spraw bardziej życiowych, nie bałam się latać, chociaż to były samoloty nie tej generacji, co obecnie, a tymczasem teraz z większą niepewnością wsiadam na pokład samolotu.

Ameryka kompletnie nie zachwyciła, chociaż my, reprezentanci kraju, byliśmy dumni, że poubierani w biało-czerwone dresy możemy startować jako Kadra Polski. W tamtym czasie miałam napięty harmonogram startów, m.in. w Finlandii i wreszcie lot za ocean. Z brązowego medalu byłam zadowolona, to kolejny znaczący wynik, chociaż niestety nie wytrzymał mój kręgosłup i już na miejscu trener Andrzej Palacz organizował mi zabiegi fizjoterapeutyczne. Co do atmosfery, muszę przyznać, że bardzo miło zajęli się nami pracownicy polskiej ambasady, zabrali na wycieczkę objazdową i w kilka godzin pokazali m.in. Nowy Jork.

Później jeszcze bardzo udany był dla mnie 1995 rok, kiedy w Stuttgarcie zdobyłam brąz Mistrzostw Świata light contact, zaś w Kijowie dołożyłam srebro MŚ w wersji full contact. Mój trener z KS Piaseczno Piotr Siegoczyński nie był zwolennikiem tej formuły, ale kiedyś go uprosiłam i chyba we trójkę pojechaliśmy na Mistrzostwa Polski, które wygrałam. Udany występ na Mistrzostwach Świata full contact był potwierdzeniem, że bardzo dobrze sobie radziłam w każdej formule. A za dwa medale MŚ w jednym sezonie dostałam jakąś nagrodę z ówczesnego Ministerstwa Sportu.

To było na zawodach chyba w Danii, gdzie w jednej z walk wyszedł mi cios podbródkowy i znokautowałam rywalkę. W narożniku strasznie się wtedy emocjonował Piotrek Siegoczyński, pokrzykując "super, super", a ja uważam, że po prostu wyszło mi to uderzenie bokserskie. Ale żadnym kickboxerskim "killerem" nie byłam.

Z Piotrem znamy się "od zawsze", zawodnikiem był znakomitym, trudnym do pokonania, to nasza polska legenda kickboxingu. Trenerem był i jest wymagającym i bardzo dobrze, bo o to chodzi w relacjach zawodnik-szkoleniowiec. Myślę też, że doczekaliśmy się najlepszego prezesa Związku, każdy w środowisku widzi zachodzące zmiany i do tego w bardzo szybkim tempie. Jego pracę oceniam bardzo wysoko, mnóstwo diametralnych zmian na plus, widać jak rozwija się polskich kickboxing pod każdym względem.

Miałam kilka dłuższych przerw spowodowanych zazwyczaj kłopotami zdrowotnymi, m.in. z kolanem, kręgosłupem, barkiem, łokciem itd. W przypadku zawodów na Węgrzech, wracałam po 7 lub 8 latach. Rehabilitacja pomogła mi w kwestii wypadającego barku czy łokcia tenisisty, zaś w rozwiązaniem w dolegliwościach kręgosłupa okazał się powrót do kickboxingu. Miałam też przerwy macierzyńskie, córka ma dziś 20 lat, syn 12, ale niestety nie zajmują się sportem. W budapeszteńskim turnieju stoczyłam dwie walki, jedną wygrałam. Na pewno 2-3 miesiące przygotowań to za krótko, do tego lekko pogubiłam się w pojedynku finałowym, zabrakło wcześniejszych startów kontrolnych, oczywiście pojawił się też stres.

Tak, jesienią tego roku chcę pojechać na Mistrzostwa Świata do Sarajewa, a wcześniej, bo już pod koniec marca wystartuję w Mistrzostwach Polski light contact we Włoszakowicach koło Leszna. Mam nadzieję, że będę miała rywalki w swojej kategorii wagowej. Na co dzień trenuję pod okiem Doroty Godziny i Piotra Siegoczyńskiego, nie brakuje także sparingpartnerek i jestem w stanie odpowiednio przygotować się do poszczególnych zawodów.

W tym roku chyba nie będę sędziowała, w poprzednim byłam byłam tylko na dwóch zawodach. Jakoś nie za bardzo odnajduję się w tej roli w kickboxingu, chyba za bardzo stresuję.

Lubię sport, gram w tenisa, bardzo lubię jeździć na nartach. Jeździmy do Tyrolu, gdzie sprawdzam się na trasach o skali trudności FIS, czyli już dla zaawansowanych. Muszę przyznać, że polskie górki już nie sprawiają mi przyjemności, potrzebuję większych wyzwań, chociaż w zawodach nie rywalizuję.