Kobiety w Kickboxingu – mistrzyni z Leszna, Cecylia Pudlicka

　

Od początku do końca kariery reprezentowałam barwy klubu z rodzinnego miasta. Nie wyobrażałam sobie, abym mogła występować w innym klubie niż Polonia Leszno, choć było parę propozycji przejścia do innych, nawet zagranicznych. W boksie namawiali mnie przedstawiciele PKB Poznań i Widzewa Łódź, a w kickboxingu dostałam ofertę z jednego z niemieckich klubów.

　

　

W Lesznie prężnie funkcjonuje kilka klubów związanych ze sportami walki, ale to w naszej rywalizacji międzyklubowej zupełnie nie przeszkadza. Mamy swoich zawodników, sympatyków i zwolenników, choć muszę przyznać, że niestety nie do pokonania jest żużel. Ale staramy się zachęcać młodzież do trenowania kickboxingu, bo to piękny sport.

　

To były pierwsze w historii Mistrzostwa Świata Seniorek w boksie, a składzie naszej reprezentacji były 3 zawodniczki - Magdalena Kozłowska (48 kg), Kinga Nowakowska (52 kg) i ja w wadze 57 kg. Choć odpadłam z rywalizacji po pierwszej walce, schodząc z ringu w Pensylwanii nie czułam się przegrana. Pobyt w Stanach Zjednoczonych był niesamowitym doświadczeniem sportowym, z którego również przywiozłam wiele pięknych wspomnień.

Kickboxing i boks były tak samo bliskie mojemu sercu. Za moich czasów było można rywalizować jednocześnie w różnych sportach walki. Nie tak jak dziś gdy federacja boksu AIBA zabrania występów w innych dyscyplinach. Więc rozterek nie miałam, tym bardziej, że plany startów w zawodach bokserskich i kickboxerskich nie pokrywały się i było to można bez problemu pogodzić.

　

　

Swoją drogę sportową zaczynałam od akrobatyki, pływania, a później była jeszcze koszykówka. Na pewno mama była zadowolona z tych wyborów. Pamiętam jak kiedyś mi opowiadała jak była szczęśliwa, że urodziła dwie dziewczynki. Podkreślała, że nie będzie miał kto trenować sportów walki, że nie zjedzą ją nerwy patrząc na walki swojego dziecka, jednak stało się inaczej… Wszystko możliwe, że gdyby nie ojciec to nie spojrzałabym na taką dyscyplinę jak boks, choć nigdy ani mnie, ani mojej siostry nie namawiał do trenowania. Wcześniej w moim życiu kickboxing, kiedy zaczynałam nie było jeszcze boksu kobiet. Dopiero wszedł po paru latach moich startów w kickboxingu.

　

　

Przychodzi taki czas, że lepiej jest już odłożyć rękawice na bok. I tak też zrobiłam, tym bardziej, że w tamtym okresie zajęłam się już trenowaniem zawodników i to sprawiało mi ogromną radość. Wolałam już ten czas poświęcać dla nich niż dla siebie. Ale muszę przyznać, że ciągle trenuję i być może za jakiś czas wystartuję w Mistrzostwach Polski weteranów. A zatem planuję powrót do kickboxingu.

　

　

Wszystko, co osiągnęłam było dla mnie bardzo ważne, ale pierwszy złoty medal Mistrzostw Świata na przełomie wieków, pierwszy raz kiedy usłyszałam Mazurka Dąbrowskiego, łzy moje oraz taty to coś czego nie da się nigdy zapomnieć.

　

　

Kiedy byłam czynną zawodniczką to tak naprawdę były tylko formuły light contakt, full contakt i semi kontakt. Do ten ostatniej się nie nadawałam, a że moją przewagą były ręce, więc specjalizowałam się w light i full contakcie.

　

　

Kickboxing robi się tak popularny, że chętnych z roku na rok jest coraz więcej. Często jesteśmy zapraszani do szkół na różne pokazy oraz występy i wtedy pokazujemy, że każdy może ten sport uprawiać. Opowiadamy jakie daje korzyści, jak miło można spędzić czas.

　

　

Było to jakiś czas przed zakończeniem zawodniczej kariery sportowej. Kickboxing jest ważną częścią mojego życia i nie wyobrażałam sobie, żebym mogła się z nim pożegnać na zawsze i definitywnie. Dlatego spróbowałam sędziowania, a że w ringu czuję się jak ryba w wodzie to się udało. I myślę, że nie jest z moim sędziowaniem najgorzej.

　

　

Sędziuję Mistrzostwa Świata i Europy w każdej kategorii wiekowej w formułach ringowych. W zeszłym roku znalazłam się w gronie 16 sędziów wybranych na Igrzyska Sportów Nieolimpijskich The World Games we Wrocławiu. To było kolejne duże wyróżnienie. Jeśli chodzi o porównanie, w roli sędziny może nie jest trudniej, ale na pewno spoczywa na mnie ogromna odpowiedzialność za sprawiedliwy wynik obu walczących osób, ale też ich bezpieczeństwo i zdrowie.

　

　

Z prezesem Siegoczyńskim znamy się od lat. Niesamowity zawodnik, świadomy swoich umiejętności, zdecydowany i dążący do stawianych sobie celów. Dziś jest prezesem Związku i wierzę, że jest właściwą osobą na właściwym miejscu.

　

　

Bardzo lubię spędzać wolny czas z moją córką Anielką i z przyjaciółmi. Uwielbiam wesołe miasteczka, poza tym grać w gry planszowe, jeździć na rowerze, obejrzeć dobrą komedię, potańczyć na dyskotece. Jestem fanką piłki ręcznej naszego leszczyńskiego pierwszoligowego klubu. Nie ma nudy w naszym życiu, choć w wakacje lubię poleniuchować na plaży.

　

Kandyduje Pani w wyborach na radną miasta Leszna. Po co sportsmence polityka?

　

Startuję w wyborach do Rady Miasta Leszna. Chciałabym skupić się m.in. na sprawach mi bliskich, czyli sportowych - budowie hali sportowej dostępnej dla wszystkich mieszkańców, celem jest także wprowadzenie do szkół klas sportowych o profilu bokserskim oraz kickbokserskim.

　

　

Dostałam propozycję zagrania w tym filmie, nakręciliśmy nawet część scen w Skierniewicach, ale projekt nie zakończył się powodzeniem. Niestety nie było finansów na dokończenie filmu i nigdy nie powstał. Wielka szkoda, bo to była fajna przygoda.

(PZKB)