"Mistrzowie Polskiego Związku Kickboxingu” - Damian Ławniczak, Mistrz Świata i Europy Full Contact

Wcześniej trochę grałem w piłkę nożną, poza tym sam dbałem o kondycję, biegając i rozciągając się. Nikt nie musiał namawiać mnie na sporty walki, po prostu połowa lat 90. to był jeszcze czas dość dużej liczby filmów o tej tematyce. Pamiętam, że po krótkim okresie treningów moja ręka pierwszy raz powędrowała w górę po jakichś sparingach wewnątrzklubowych w Poznaniu. Sędzia był, więc te walki musiały być oceniane czy też nawet punktowane. Zresztą od początku rywalizacja mi się podobała, bo lubiłem się bić. Na pewno aniołkiem w tamtym okresie nie byłem. Niski, szczupły, ale zawadiaka. Tak bym scharakteryzował się sprzed ponad 20 lat.

Równocześnie ćwiczyłem pięściarstwo pod okiem trenerów Wojciecha Komasy i Jacka Dreli i to mi bardzo pomagało na ringu kickboxerskim. W ogóle w obu sportach miałem przyjemność pracować z bardzo dobrymi trenerami jak Jakub Cuszlag, Wojciech Kierstein, Radosław Laskowski i wielu innych. Szkoleniowcy szybko uznali, że będę się nadawał, dlatego wystawiali mnie do walk bokserskich. A mając doświadczenie w postaci kilku pojedynków pięściarskich czułem się bardzo pewnie podczas Mistrzostw Polski Juniorów light contact. Byłem już obcykany, wiedziałem na co zwrócić uwagę, a na co spoglądają sędziowie, kiedy muszę zaatakować, a w którym momencie nastawić się na defensywę. Po 10 czy 20 walkach bokserskich wychodziłem do potyczek kickboxerskich niemal jak profesor. A przecież wciąż byłem bardzo młodym zawodnikiem, do tego jak mawiał mój brat w kategoriach "lekkośmiesznych", czyli m.in. piórkowej i lekkiej.

Przed wyjazdem do niemieckiego Leverkusen musiałem zbić kilka kilogramów do limitu -51kg. Dusiłem wagę, ale się udało. Wygrałem walkę z Ukraińcem specjalizującym się w low kicku, a potem przegrałem o finał. Duże zasługi w zdobyciu tego pierwszego medalu miał trener Drela. Podpuścił mnie mówiąc, że wyższy i chudy Ukrainiec to przeciętny kickboxer, którego pokonam jedną ręką, bowiem on niewiele potrafi. Skoro tak, to od razu ruszyłem z kopyta na niego. Wystrzelałem się po dwóch rundach i trzecia należała do niego, ale na szczęście czwartej już nie było. Najważniejsze, że zostałem zwycięzcą tego pojedynku, miałem medal Mistrzostw Europy. Gdybym wcześniej wiedział, że walczę z utytułowanym rywalem na pewno podszedłbym inaczej, spokojniej, rozważniej, głowa też inaczej by pracowała. Nie rzuciłbym się na Ukraińca i możliwe, że przegrałbym. A tymczasem wiedząc, że jestem dobrze przygotowany kondycyjnie, zaryzykowałem od pierwszego gongu. Tempo było mocne, w końcówce brakowało sił, ale udało się wygrać. Potem były Mistrzostwa Świata z udziałem czarnoskórych zawodników, chociaż akurat ich nie było w mojej kategorii. Cieszyłem się, bowiem mając 19 lat byłem już medalistą obu największych turniejów.

Specjalizowałem się w formule full contact, bowiem najbardziej pasowała mi do walk bokserskich. Ważne dla mnie były praca na nogach czy technika, także dlatego, że równocześnie występowałem jako pięściarz. Ale startowałem też w wersji light contact w Mistrzostwach Polski, bardziej jako przetarcie i sparingi przed innymi walkami. Zdarzyło mi się też, w zastępstwie, pojechać na Mistrzostwa Świata w muay thai do Tajlandii. Dowiedziałem się dosyć późno, dlatego zabrakło czasu na mocne przygotowania i przegrałem w pierwszej walce z przeciwnikiem z Francji. Boks tajski to jednak zupełnie inna walka, z kopnięciami w uda, z kolanami i do tego w ochraniaczach na klatkę piersiową, które mnie usztywniały i przeszkadzały. Byłem zawodnikiem, który z powodzeniem stosował uniki, balans ciała, chodził na boki, a w tym ekwipunku było to utrudnione.

Mimo że byłem Mistrzem Świata i Europy, wielokrotnym medalistą tych zawodów, nigdy nie otrzymałem złotówki od władz miasta. Nie zasłużyłem na stypendium, mimo że walczyłem w barwach poznańskich klubów. Dostałem jakiś puchar, zresztą mam go na półce za plecami. Ładny, ale on przecież nie zapewni codziennego utrzymania mojej rodzinie. Są pieniądze dla piłkarzy i innych sportowców. Kiedyś dostałem za to stypendium z obecnego Ministerstwa Sportu.

A jeśli chodzi o zimną wodę, nie była ona jakimś wielkim kłopotem. Zawsze twierdziłem, że najważniejsza na treningach w grupie ludzi jest atmosfera. Warunki nie zawsze były idealne, ale dało się pracować. Umyć się można było i w zimnej. Pamiętam, że kiedyś będąc na zgrupowaniu kadry z trenerem Jakubem Cuszlagiem, ćwiczyliśmy na sali gimnastycznej, a nad naszym głowami fruwały... jaskółki. I nikomu nie zawadzały. Wszyscy chcieli trenować, mimo nisko latających ptaków. Ciepła woda była chyba godzinę dziennie, ale jaki to problem? Kąpaliśmy się w pobliskiej rzece i byliśmy szczęśliwi. Może gdybyśmy trenowali inny sport, to byśmy wrócili, bo źle itd., ale nie kickboxerzy!

Mogę się pochwalić tytułami zagranicznymi, 10 złotymi medalami Mistrzostw Polski i jest mi z tego powodu miło, ale gdzie mi tam do najlepszych rodaków. Do tych jak Marek Piotrowski, Przemek Saleta i wielu, wielu innych dużo mi brakuje. Dużo więcej osiągnęli także ci, z którymi toczyłem sporo zaciętych bojów kickboxerskich jak Mariusz Cieśliński. Ja co prawda też byłem multimedalistą MŚ i ME, ale miałem tylko po jednym tytule. Żałowałem, że nigdy nie dostałem walki o zawodowy pas. Będąc Mistrzem Europy i Świata zasłużyłem na taki pojedynek, ale się nie doczekałem. Byłem tzw. kozakiem, a jednak nie dostałem takiego pojedynku o stawkę i przy szerszej publiczności. A nigdzie za granicę nie zostałem zaproszony, bo obawiano się mnie zapraszać, gdyż mogłem pokonać lokalnego faworyta i zepsuć zabawę miejscowym. Więc po im taki kickboxer, który przyjedzie po wygraną, nie tylko po wypłatę.

Z Mariuszem Cieślińskim chyba więcej pojedynków przegrałem niż wygrałem, a dodatni bilans miałem z innym bardzo dobrym zawodnikiem Tomkiem Makowskim. Trzecim, którego chciałbym wyróżnić, był Maurycy Gojko. I muszę przyznać, że choć nie miał takich sukcesów jak pozostali, to jednak był największym talentem. Szkoda, że nie osiągnął tyle, ile naprawdę mógłby w sporcie. Co do obcokrajowców, nie miałem żadnego takiego, z którym dość często bym walczył. Generalnie najtrudniejsi byli przedstawiciele Europy Wschodniej, tj. Rosjanie, Kazachowie czy Ukraińcy. Kilka razy wydawało mi się, że w jednym roku widzę tych samych chłopaków na przykład w barwach w Rosji, a w następnym sezonie walczyli dla Turkmenistanu czy Kirgistanu, albo jeszcze innej dawnej radzieckiej republiki. Dlatego Rosjanie w ten sposób mogli sobie pozwolić na wystawienie drugiego, też mocnego garnituru swej reprezentacji.

Będąc na jakimś zgrupowaniu kadry uczestniczyłem w treningach prowadzonych przez Piotrka Siegoczyńskiego. Wielka klasa, wiele nas nauczył.

Ostatnią walkę stoczyłem ładnych kilka lat temu. Niebawem skończę 39 lat, ale ze sportem w roli zawodnika nie zostałem się, bowiem jeszcze walczę na zawodowych ringach bokserskich. To jest moja praca, ale i cały czas pasja. Poza tym prowadzę z bratem firmę zajmującą się usługami i sprzedażą dronów. Zapraszam na stronę internetową „Poznań z lotu ptaka”.

Dużą część życia poświęciłem kickboxingowi oraz boksowi i nie żałuję. Na pewno jakiegoś poklasku czy splendoru nie odczułem po zdobyciu Mistrzostwa i Wicemistrzostwa Świata oraz Europy, ale tego co widziałem nikt mi nie zabierze. Sport, co ważne, to rzesza przyjaciół i znajomych. Z sympatią wspominam wyjazdy na walki i turnieje do Afryki, Azji i obu Ameryk. Do Gujany Francuskiej lecieliśmy z Radkiem Laskowskim na pojedynek bokserski tylko z dowodami osobistymi, bo takie są przepisy dot. krajów będących koloniami państw z Unii Europejskiej. Tak naprawdę nie walczyłem tylko w Australii bądź Nowej Zelandii. Byłoby fantastycznie gdybym dostał jeszcze taką szansę, chociaż zdaję sobie sprawę, że będzie o to trudno.