"Trenerzy Polskiego Związku Kickboxingu” – Zbigniew Prych, trener kadry K1 Rules

Zbigniew Prych: Miałem 15 lat, kiedy mój trener taekwondo Andrzej Wójcik dowiedział się o powstającym w Warszawie kickboxingu. W innych miastach nie było tego sportu, dlatego udał się do Andrzeja Palacza po rozmaite informacje. Cała nasza sekcja licząca ponad 100 osób zmieniła taekwondo na kickboxing. Po 2 latach, w 1986 roku, wystąpiłem w rodzinnej Legnicy w mistrzostwach Polski (oficjalnie PZKB powstał w 1989 roku) i zdobyłem złoty medal. Rywalizowałem w kraju z wieloma świetnymi zawodnikami, na czele z bardzo utytułowanym kickboxerem, a dziś prezesem Polskiego Związku Kickboxingu Piotrem Siegoczyńskim. Miałem okazję walczyć z Piotrem na zawodach w Elblągu, ale w tamtych czasach nie dało się go pokonać. Wszyscy wiedzieli, że ma niesamowicie opanowane kopnięcia, a tymczasem nie wiadomo kiedy jego stopa lądowała na klatce piersiowej albo żebrach. Nie należało to do przyjemności. Miał predyspozycje do tej dyscypliny, był bardzo szybki, nie do zatrzymania.

Łącznie zdobyłem 3 tytuły Mistrza Polski juniorów i seniorów. Karierę zawodniczą zakończyłem szybko, w 1992 roku, mając zaledwie 23 lata. Byłem zawodnikiem full contact, zresztą tak zaczynała większość kickboxerów wpatrzonych w Marka Piotrowskiego czy Andy Huga. W pewnym momencie postawiłem jednak na pracę zawodową, wstąpiłem do policji i służyłem w niej ponad ćwierć wieku.

Trenowałem szablę i od początku wpajano mi, że to dyscyplina dla dżentelmenów, niezwykle ważne było fair play na planszy. A o wygrywaniu pojedynków decydowała szybkość reakcji, zwłaszcza w mojej broni. Całkiem dobrze mi szło w szermierce, jeździłem na obozy kadry i turnieje zagraniczne w barwach legnickiego Piasta. Ale potem zakochałem się w sportach walki i szabla poszła w odstawkę. Ćwiczyłem m.in. boks u trenera Chrapka. To było za czasów, gdy trenowałem kickboxing u Podrazy w Sosnowcu i dodatkowo jeździłem dokształcać się pięściarsko.

Początki wyglądały tak, że generalnie chłopaki z kickboxingu mieli świetne nogi, ale raczej słabo boksowali. Potem to zaczęło się zmieniać, widzieliśmy np. potyczki wspomnianego wspaniałego wojownika Marka Piotrowskiego z Rickiem Roufusem czy Donem Wilsonem. Boks coraz mocniej wchodził do kickboxingu, także do polskiego, że wspomnę nazwisko m.in. trenera Albina Pudlickiego. Dziś widać jak mocni w sztuce pięściarskiej są kickboxerzy kadry full contact Radka Laskowskiego. To samo mogę powiedzieć o prowadzonej przeze mnie reprezentacji K1 Rules.

Kiedy wróciłem ze Śląska, w Legnicy nie było kickboxingu, więc udałem się do Tomka Skrzypka. Przy jego Fighterze Wrocław założyłem swoją sekcję, a potem się usamodzielniłem jako klub. Całkiem niedawno razem z Tomkiem wspólnie kierowaliśmy kadrą narodową Biało-Czerwonych K1, potem krótko współpracowałem z Arturem Szychowskim.

Cieszę się, że doprowadziłem kilku zawodników do tytułów mistrza świata i Europy. Pierwsze znaczące nazwiska to Statkiewicz i Głód. Potem pojawiali się kolejni zdolni, ambitni i pracowici kickboxerzy. Zaczynali od zwycięstw w mistrzostwach Polski, by potem wygrywać w najważniejszych turniejach międzynarodowych. Jednym z nich był pochodzący z Torunia Leszek Kołtun. Inne osoby to np. Eliasz Jankowski, który jest u mnie od 16 lat, Paweł Biszczak czy Mateusz Dąbrowski.

Eliasz Jankowski, który 5 lat temu w hiszpańskim Bilbao został wicemistrzem Europy K1, ma lepszy boks, a Paweł Biszczak techniki nożne. Paweł wywodzi się ze stylu kyokushin, a po jego słynnych obrotówkach padało na matę wielu przeciwników. Poza tym cechowała go duża odporność na ciosy. Paweł i Eliasz mają po 34 lata i wciąż są świetnymi zawodnikami. Do tej pory Rosjanie wspominają jak Biszczak wygrywał z ich miejscowymi fighterami, nikt z naszych rodaków wcześniej nie dał takiego popisu. Ale to wszystko zasługa ciężkiej codziennej pracy. Jestem takim trenerem, który pozwala na dodatkowe zajęcia u innych szkoleniowców, dlatego np. bardzo pożyteczne wyjazdy do Mariusza Cieślińskiego.

Zajęcia prowadzę z zawodnikami, którzy startują z powodzeniem w kategorii seniorów jak Eliasz Jankowski i Krzysztof Górski. Łącznie na zawody krajowe jeździ w tej chwili sześciu kickboxerów, m.in. Biszczaka i Jankowskiego w czerwcu czeka występ na kolejnej gali DSF Challenge. Sukcesy odnoszą także Mateusz Dąbrowski, Krzysztof Górski czy Rafał Cyrankowski. Wracając do pracy w Legnicy, trenujemy od poniedziałku do soboty, a ten ostatni dzień przeznaczamy na wyjazdowe sesje sparingowe, np. w Zgorzelcu, Wrocławiu. W ogóle na Dolnym Śląsku nie brakuje mocnych klubów. Organizujemy wspólne zgrupowania w Borowicach koło Karpacza.

Kadrę K1 Rules prowadzili Tomek Skrzypek i Tomek Mamulski, a ja im pomagałem będąc kierownikiem naszej kadry w Ameryce Południowej. To właśnie wtedy w amatorskich MŚ zadebiutował Paweł Biszczak (-75kg). Pokonał Anglika Laima Goodwina, walce znokautował reprezentanta Brazylii Jeremiasa Henrique Pereirę, ale w półfinale przegrał z Serbem Ljubo Jaloviciem, który potem zdobył złoto. Niestety system punktowania za pomocą maszynek nie okazał się korzystny dla Biszczaka, który jest ofensywnym i efektownie walczącym zawodnikiem. Tymczasem Serb zdobył punkty w pierwszej rundzie, a potem skupił się tylko na tym, aby utrzymać przewagę. Brąz Pawła cieszył, lecz był także niedosyt. A co do mojej pracy w drużynie narodowej, później były wyjazdy na mistrzostwa do Hiszpanii i na Węgry, a na początku 2018 roku oficjalnie zostałem trenerem kadry.

Kiedy słyszę, że miałbym pracować z Tomkiem Skrzypkiem czy Momkiem Mamulskim, to w ciemno przyjmuję ofertę. Jak mówiłem, ostatnio współpracowałem z Arturem Szychowskim, szkoda, że podjął decyzję o odejściu z reprezentacji.

Prawdopodobnie Maks Bratkowicz odejdzie do low kicku, ale dalej mamy znakomity zespół, że wspomnę na początek Adama Gielatę czy walczącego bardzo nietypowo Wojtka Kazieczko. Walczy tak, że nikt z nim nie potrafi wygrać. Bardzo dobrym zawodnikiem jest Kamil Rościński, który czeka na zwycięstwo z Wojtkiem. Zawsze swoim zawodnikom mówię, że u każdego przyjdzie czas sukcesów. Przypominam także, że Eliasz Jankowski ze 3 lata nie mógł pokonać Maćka Domińczaka i chciał rezygnować, bo już miał dość tych porażek. Aż wreszcie pokonał Domińczaka, który udał się na zasłużoną sportową emeryturę, a Eliasz zaczął wygrywać mistrzostwa Polski i odnosić sukcesy poza granicami naszego kraju.

Wśród kobiet do czołówki zaliczają się Ewa Pietrzykowska czy Kamila Bałanda. Z kolei Emilia Czerwińska łączy K1 z full contact. Podczas MP w Sanoku tytuł w wadze -70kg zdobyła Karolina Dziedzic-Gruszowska, dotąd świetnie walcząca w MŚ i ME w wersji full contact. Zapowiedziała, że jej celem jest obrona tytułu mistrzyni świata w tej formule, a potem kto wie... Miała wrócić Marta Chojnowska, ale niestety złamała nos. U chłopaków też jest wiele ciekawych nazwisk, które będę sprawdzał na zgrupowaniach i Pucharach Świata. Przyszłość K1 wiążę z zawodnikami jak Jarosław Zawodni, Bartosz Dołbień, Daniel Kolasiński, Michał Burdan, Adam Gielata, Damian Piskosz, Przemysław Kacieja, Wojtek Kazieczko, Kamil Rościński, Michał Marszał, Mariusz Lach, Damian Roll. W niektórych wagach są zdecydowani liderzy, w innych rywalizacja jest bardziej wyrównana. Cieszy mnie, że chłopaki łączą starty amatorskie z zawodowymi, kolejna okazja już 1 czerwca w Lesznowoli, gdzie powalczą m.in. Krzyżaniak, Rościński, Cyrankiewicz, Bławdziewicz i inni.