Redakcja: Jakie są pani rytuały przed wejściem na ring? Jakiej muzyki słucha pani bezpośrednio przed walkami eliminacyjnymi, jak i tymi najważniejszymi – o medale? A może jest to jakiś fragment ulubionego filmu, coś innego?
Pola Olivia Rogala: Przed startem w zawodach, konkretnie przed pojedynkami zawsze słucham W.E.N.A (raper Michał Łaszkiewicz). Jest to wykonawca z mojego rodzinnego miasta Warszawy i świetnie mnie nastraja na wszystkich turniejach. Jestem osobą wierzącą i powierzam swoje życie Bogu, dlatego przed walkami na zawodach odmawiam każdorazowo różaniec. Proszę zawsze o zdrowie dla siebie i dla mojej przeciwniczki, by nic nie stało się złego nam w bezpośredniej walce.
Pomimo młodego wieku, masz na koncie wiele tytułów Mistrzyni i Wicemistrzyni Polski Seniorek i Juniorek w K1 Rules i Full Contact. W tym roku w turniejach K1 w Sanoku i FC w Swarzędzu zdobywałaś jednak srebrne medale.
Łącznie mam na koncie 6 złotych medali Mistrzostw Polski w obu wymienionych formułach. W tym roku szczególnie przygotowywałam się do rywalizacji w MP full contacie. Zawody były na naprawdę wysokim poziomie, a walce finałowej spotkałam się z utytułowaną i bardzo doświadczoną zawodniczką Kamilą Bałandą. Pojedynek był bardzo wyrównany i szczerze mówiąc, biorąc pod uwagę oczywiście także opinie kibiców, trenerów - można stwierdzić, że wynik mógł być równie dobrze w drugą stronę. Naprawdę świetna walka i niewiele zabrakło, abym zwyciężyła. Na K1 Rules specjalnie się nie nastawiałam, jak wspomniałam zdecydowanie priorytetem był full contact.
Planuje pani dalsze starty w obu formułach, czy myśli pani o wyborze jednej?
Nadal chcę się rozwijać wszechstronnie jeśli chodzi o walki w kickboxingu i nie zamierzam się szufladkować na jedną formułę. Dlatego kibice zobaczą mnie w akcji w różnych wersjach.
Zanim zajęła się pani kickboxingiem, trenowała pani wiele różnych sportów i indywidualnych i zespołowych. Czasem pojawia się myśl, aby do którejś z konkurencji jeszcze wrócić, przynajmniej rekreacyjnie?
Kocham sport i jest on jednym z ważniejszych elementów mojego codziennego życia. Kształtuje mnie jako człowieka, pomaga wyznaczać cele, uczy mnie pokory, wytrzymałości i stanowczości. Odkąd zaczęłam trenować sport, próbowałam swych sił w kilku dyscyplinach. Wszystko zaczęło się od sportów wodnych. Pływałam dość długo w żoliborskim klubie na ulicy Potockiej, lecz jednak to nie było to czego szukałam w sporcie. Tak jak podkreśla wielu trenujących pływanie jest to bardzo monotonny sport. Później przeniosłam się do Pałacu Młodzieży, gdzie zajęłam się skokami do wody. Niesamowity sport, który kocham oglądać i podziwiam do tej pory. Rywalizacja odbywa się w następujących konkurencjach – skokach z trampoliny i z wieży z wysokości 1 m, 3 m, 5 m, 7 m oraz 10 m. Skakałam z każdej wysokości, w tym tej najwyższej wysokości. Później troszkę pogrywałam w siatkówkę, ale tylko dlatego, że miałam świetne warunki fizyczne do tego sportu. Z pewnością jednak nie była to dyscyplina dla mnie, bo jestem skrajną indywidualistką i chcę sama radzić sobie w sporcie.
W jednym z wywiadów powiedziała pani, że trenować kickboxing zaczęła w wieku 17 lat i nie dlatego, że chciała... “Powiedzmy, iż zboczyłam mocno ze sportowej ścieżki, a mój trener i tata w jednej osobie (Jarosława Rogala) naprowadził z powrotem na właściwy tor” – to pani słowa.
W pewnym momencie pomyślałam, że już nie spełnię swojego dziecięcego marzenia o znalezieniu czegoś, w czym jestem naprawdę dobra, co sprawia mi radość i daje satysfakcję. Sądziłam, że już nie zdołał podołać wymaganiom i oczekiwaniom moich rodziców, którzy są świetnymi trenerami i że nie będę mogła zaspokoić swojego głodu sukcesu. Aż nagle trafiłam na małą zapyziałą salkę na warszawskiej woli w podziemiach hali OSiR. I tak zaczęła się moja kariera w kickboxingu, w którym dziś jestem wielokrotną finalistką i Mistrzynią Polski oraz reprezentantką Biało-Czerwonych.
Po tych wszystkich sukcesach, które pani odniosła, czy jeszcze ktoś mówi, że niepotrzebnie trafiła pani do sportu walki?
Mam nadzieję, że rodzice mogą powiedzieć, iż są ze mnie dumni. Oni dzielnie mnie wspierają, tak samo jak moje cudowne siostry Weronika i Maja, wszyscy z najbliższej rodziny dodają mi siły i pobudzają do działania. Lecz nadal są osoby, które wątpią, ale jesteśmy tylko ludźmi. A to są tylko wątpienia. Kiedyś słyszałam, że się nie nadaję do kickboxingu, abym popatrzyła na krwiaki, siniaki i obicia na swoim, ale wierzę, że swoją postawą w ringu udowodniłam, że jestem wysokiej klasy zawodniczką.
Co jest takiego w tym sporcie, że decyduje pani się na codzienne ciężkie treningi, oficjalne walki, krótsze lub dłuższe wyjazdy na turnieje?
Kickboxing jest nie tylko zwykłym sportem walki, ale dla mnie sposobem na życie i ratunkiem od normalności, codzienności. Życie w “trybie” sportowca to nie lada gratka. Mówi się zazwyczaj tylko o samym zwieńczeniu naszych przygotowań, jakim są zawody, turnieje itd., a my, zawodnicy, walczymy głównie z samym sobą, z limitem wagowym, ze swoimi słabościami, ale też różnymi innymi problemami na treningach, z kłopotami zdrowotnymi i wieloma kolejnymi aspektami naszego sportowego życia. Ale kocham tę adrenalinę, presję i stres. Bez tego wszystkiego życie byłoby nudne. Uwielbiam także ludzi z którymi łączy mnie miłość do sportu, a w szczególności do kickboxingu.
Kiedyś opowiadała pani o słynnym Marku Piotrowskim, jednej z największych gwiazd światowego kickboxingu lat 80. i 90., że jest przyjacielem waszej rodziny i nazywacie go “wujkiem”. Kim natomiast jest charyzmatyczny selekcjoner reprezentacji Polski w formule full contact Radosław Laskowski?
Kadra narodowa Polski w wersji full contakt to coś więcej niż tylko reprezentacja Polski w jednej z formuł walki kickboxerskiej. Trener Radek Laskowski jest jak mój ojciec chrzestny sportu, jesteśmy jak sportowa rodzina. Muszę przyznać, że ci wszyscy ludzie razem tworzą coś pięknego. Pomagają mi nawet jak jest naprawdę źle, tak jak to było przed i w czasie ubiegłorocznych Mistrzostw Europy w Mariborze.
Jak pani wspomina ME 2018 na Słowenii?
Nie byłam na tych zawodach w pełni swoich sił, przed samym turniejem wylądowałam w szpitalu, ale dzięki pomocy Teamu Full Contact Poland i mojej rodzinie zdecydowałam się wyjść do ringu i reprezentować nasz kraj.
Jaka na co dzień jest mistrzyni kickboxingu Pola Rogala?
Żyję na co dzień w Warszawie, mieście wielu perspektyw, ale jestem tutaj anonimową osobą. Ogólnie mówiąc nikt nie wie co robię, co trenuję, więc mogę rozwijać się nie tylko w aspekcie sportowym. Jestem dziewczyną, która ma dużo energii, kocham pracować z ludźmi i dlatego to robię - pracuję jako pani od korektywy, instruktorka w parkach linowych, instruktorka narciarstwa i jako niania oraz trenerka. Jestem również studentką Akademii Wychowania Fizycznego, dlatego nie narzekam na brak zajęć. Staram się nie narzekać, lecz dla mnie doba mogłaby trwać dłużej niż 24 godziny.
Jak wygląda wasza rodzinna współpraca w klubie w kickboxingu. Z jednej strony zapewne jest łatwiej, bo jako rodzina jesteście razem, lecz z drugiej strony czy tata jest największym krytykiem, a może motywatorem?
Temat ojca - trenera jest bardzo trudny dla mnie. Ma on dwie strony medalu - dobrą i tą nieco inną. Motywacja i krytyka są potrzebne jak we wszystkim w czym chce się być najlepszym. Mój tata jest świetnym metodykiem sportu i taktykiem podczas prowadzenia walki, tego nie można podważyć. Wychował wielu dobrych zawodników i wielu dobrym pomógł stać się jeszcze lepszymi, jednak myślę, że prowadzenie własnego dziecka przez sportowa drogę nie jest łatwym zadaniem dla obu stron.
