"Nadzieja Polskiego Związku Kickboxingu" - Filip Chmera, Mistrz i Wicemistrz Europy Juniorów z 2019 roku

Filip Chmera: Miniony rok był wyjątkowy, ponieważ udało mi się osiągnąć wszystkie możliwe cele, zarówno w Polsce, jak i poza granicami naszej kraju. W najważniejszej zeszłorocznej imprezie - Mistrzostwach Europy na Węgrzech dotarłem do dwóch finałów, zdobyłem złoty i srebrny medal. W Mistrzostwach Polski zwyciężyłem w zawodach w light contact i low kicku. To było świetne pożegnanie z juniorskim startami. Cieszę, że ostatni sezon w tej kategorii wiekowej był udany dla mnie. Do pełni satysfakcji zabrakło tylko występu i krążka w Pucharze Świata. Miałem jechać do włoskiego Rimini, lecz niestety na przeszkodzie stanęła kontuzja nogi, a dokładnie naderwany mięsień dwugłowy.

Tak, wystąpiłem w obydwu formułach, a jako faworyt byłem wymieniany w light contact i jestem bardzo zadowolony, że spełniłem pokładane we mnie nadzieje. W finale spotkałem się z zawodnikiem gospodarzy Peterem Nemethem. Od samego początku miałem przewagę, byłem lepszym kickboxerem, a sukces przypieczętowałem już w drugiej rundzie - zwyciężyłem przez przewagę punktową. Z kolei o złoto w kick light rywalizowałem z innym Węgrem Viktorem Vigvarym, którego przed rokiem w Kartuzach w meczu międzypaństwowym pokonał utytułowany senior Piotr Wypchał. Niestety, w Gyor po bardzo wyrównanym pojedynku wygrał reprezentant Węgier.

Jeśli chodzi o kategorię, zostanę w -94kg, bowiem naturalnie ważę w granicach 91-93 kg. Czy mógłbym zejść do niższej kategorii/ Pewnie tak, choć o wszystkim będzie decydował mój trener klubowy Krzysztof Pajewski. Już raz zszedłem do -89kg, jednak nie czułem się rewelacyjnie, chociaż proces zbijania rozpocząłem dość wcześnie i po tygodniu byłem w tym limicie. Dlatego zamierzam dalej walczyć w wadze -94kg, w niej czuję się bardzo dobrze.

Aby był przygotowany na miano najlepszego polskiego zawodnika, muszę mierzyć się z najlepszymi krajowymi przeciwnikami, a takimi są w tej formule Michał Grzesiak i Dominik Grzęda. Czekam na walki z tymi zawodnikami i jeszcze kilkoma innych z pozostałych formuł. Bardzo chciałbym spróbować swych sił z rywalami tej klasy. Nie każdy ma okazję mierzyć się z tak utytułowanymi kickboxerami i liczyć, że kiedyś osiągnie jeszcze więcej. Bardzo imponują mi także zawodnicy z niższych kategorii jak Mateusz Niżejewski, czy Adrian Durma. Różnica w wadze jest jednak zbyt duża, aby doszło do naszych bezpośrednich potyczek.

Z pewnością mam dużo mniejsze doświadczenie i to niepodważalna różnica na moją niekorzyść. Będąc na MP kick light w Kaszubach widziałem na żywo walkę półfinałową Michała Grzesiaka z moim kolegą klubowym Bartoszem Tomaszewskim. Oczywiście Michał Grzesiak ma dużo więcej więcej zalet niż wad, ale ja jako młody zawodnik nie zamierzam mówić o jego słabszych stronach. O tym mógłby opowiedzieć np. trener Krzysztof Pajewski, gdybym już szykował się do takiego pojedynku. A na razie nie ma tematu, Michał jest kickboxerem z wieloma sukcesami, a ja na początku kariery seniorskiej. Może spotkamy się podczas tegorocznej edycji mistrzostw kraju w Kartuzach?

Tajemnica kadry light contact jest łatwa do wyjaśnienia - byliśmy na Węgrzech jak rodzina, przekazywaliśmy sobie nawzajem ogromne wsparcie. Najbliższym kolegą w reprezentacji jest Oskar Zawiślak z Łodzi. Poznaliśmy się na jednym ze zgrupowań, złapaliśmy dobry kontakt i trzymamy się razem. I nie przeszkadza nam, że Oskar kibicuje Widzewowi Łódź, a ja - Lechowi Poznań. Można sympatyzować różnym drużynom i być kolegami. Zresztą kiedyś grałem w piłkę w Gwardii Koszalin i marzyłem, że kiedyś trafię do zespołu Lecha. Jednocześnie ćwiczyłem sztuki walki i w pewnym momencie trzeba było dokonać wyboru. Postawiłem na kickboxing i taekwondo, bowiem czułem, że w futbolu są dużo lepsi ode mnie. Ale na orliku jeszcze czasem pogram.

Kickboxing trenuję od 5 lat. Prędzej czy później musiałem znaleźć się pod składami tego trenera, ponieważ Krzysztof Pajewski mieszka zaledwie kilka domów ode mnie. Zabrał mnie na trening pewnego dnia i tak się to zaczęło. Uważam, że nie ma lepszego szkoleniowca od niego, to bardzo szlachetna i pomocna osoba.

Obecnie mieszkam w Koszalinie, a wcześniej dojeżdżałem z oddalonego o ok. 40 km Kurowa. Zdarzało się, że już o 6-7 rano jechałem autobusem do szkoły do Koszalina, a potem zostawałem u jednego z kolegów i czekałem na trening. Bywało tak, że wcześnie kończyłem lekcje, więc udawałem się do domu i później ponownie jechałem do Koszalina, z które wracałem dość późno wieczorem. Na pewno nie każdemu pasowałby taki układ, ale mnie to w ogóle nie przeszkadzało. Poza tym współpracuję z trenerem Pajewskim i pomagam prowadzić zajęcia w Bobolicach, choć jestem w takim wieku, że wolałbym być dalej trenowany, niż już samemu ćwiczyć innych. Oczywiście nie wykluczam, że w przyszłości będę trenerem.

To co powiedziałem, jest najlepszym szkoleniowcem i myślę, że moje słowa poparłoby wiele osób. Wprowadził na scenę krajową i międzynarodową wielu zawodników. Potrafi dostrzec w zawodniku to coś, czego nie dostrzeże inny szkoleniowiec. Podczas treningów jest wymagający i chce jak najlepiej dla swych podopiecznych, ale tak chcą wszyscy trenerzy. Nigdy nie widziałem, aby ktoś był w stanie wyprowadzić z równowagi, ale może i lepiej... Jest bardzo opanowanym człowiekiem.

Planuję dodać jeszcze full contact i startować praktycznie we wszystkich formułach, gdyż myślę też o pointifghtingu. Znów podkreślę, że decydujące słowo należy do trenera. Jeśli uzna, że jestem gotowy na konkretne zawody, a ja będę czuł się w formie, wówczas przystąpimy do rywalizacji. Trener potrafi przygotować zawodników do każdej formuły, może być pewny, że spod jego ręki wychodzą bardzo wszechstronnie szkoleni kickboxerzy. Sądzę, że rok 2020 będzie sezonem dla różnego rodzaju sprawdziany, testy itd. Z tych kilku wersji wybiorę dwie i w nich będą starał się specjalizować w seniorach.

Trener zaproponował dwa starty, obydwa w MP w low kicku, a ja chętnie się zgodziłem. Każdy start poprzedzony jest odpowiednim czasem przygotowań, nie ma mowy o walkach bez konkretnych treningów. Wyzwań mi nie brakuje, walczę także w taekwondo olimpijskim w kategorii młodzieżowej. Zdarzyło się, że przez cały miesiąc, tydzień w tydzień miałem różne starty. Ale ja to lubię.

To był bardzo męczący 10-godzinny wyjazd. Wraz z trenerem Pajewskim pojechali Michał Krasnostawski (-86kg), Kacper Kotłowski (-91kg) i ja. Obaj koledzy wywalczyli brązowe krążki w seniorach. Zmęczeni byliśmy mocno, ale kiedy doszło do pojedynków, zapomnieliśmy o tym, trzeba było się skupić na wygrywaniu i całkiem nieźle nam poszło. Oczywiście jeszcze dalsze są wyprawy międzynarodowe, najpierw do Warszawy, a potem autokarem do Włoch czy na Węgry. Na szczęście mój organizm dobrze znosi długie podróże.

Pokonałem dwóch rywali, a w półfinale uległem rywalowi z Rosji. Byłem lepszy w pierwszej i drugiej rundzie, niestety w trzeciej zabrakło mi po prostu wszystkiego i przegrałem. Szkoda, że nie było tego zawodnika w Gyor, gdyż liczyłem na skuteczny rewanż.

Zaczynam występy w seniorach i.. na razie nie chciałbym zbyt wiele planować i mówić, aby się nie rozczarować. Dopóki kickboxingu nie ma w programie Igrzysk Olimpijskich, marzeniem każdego zawodnika jest start w Mistrzostwach Świata i Europy. W sezonie 2020 mamy ME w Antalyi, dlatego wierzę, że krajowymi startami przekonam do siebie trenerów kadry narodowej i jesienią pojadę do Turcji reprezentować Biało-Czerwonych.